شاید ندونین چقدر سخته :



روبروت کسی ایستـاده که با جون و دل دوسش داری



با اینکه به خاطر نجـابت اون و به حرمت عشـق حتی یه بار سیـر بهش نگاه



نکردی ولی چشمـای خسته تو ، توی چشمای نازنینش میفته



توی یلدای چشمـای سیاهش غرق میشی .



اونو با تموم وجود میخوای و اون نمیدونه.



حتی خودتم نمیدونی این احسـاس از کجا اومد



چی شد که این شد فقط میدونی که این احساس با بقیه فرق داره .



جرات ابراز احسـاس و دارم اما از جفای زمونه و مردمش میترسم.



از اینکه شاید خــدای عـاشقـا یه گوشه نظری هم به من داشته باشه و بتونم



اونو هم مثل خودم شیدا کنم تا منتـظرم بمونه ولی اگه فرداهـای نامهربونی



روزگار ، یقه هر دوتامونو بگیره و انتـظار بسر نرسه و فراق نصیبمون بشه



اونوقته که اونم به خـاطر خودخواهی من به پـای من میسوزه.



پس نگاهمو آروم از نگاهش میدزدم و اونو به خــدا میسپـارم.



دلـمو با خـاطرات کوتاه و شیرین اون خوش و آروم میکنم و آتیش عشقشو تو



پستوی قـلبم پنهون میکنم.



تا خودم تنهـا بسوزم



و فقط دعـا میکنم ، دعـا می کنم هر جـا که هست خوشبخت باشه و من هم یه



بار دیگه ببینیش تا بتونم یه شـاخه گل بهش هـدیه بدم گلی به نام و رنگ و



عـطر خـودش .